Kubuntu jest systemem łatwym w instalacji i konfiguracji. Ten poradnik pokrótce przedstawi dostosowanie systemu do podstawowych wymagań. Poznanie systemu będzie wymagało trochę czasu, jednak potem wszystko się zwróci w postaci wygodnego środowiska do codziennej pracy i rozrywki.
Pobieranie i sprawdzanie poprawności
Wybieramy z listy serwerów najbliższy nam lub najszybszy dla nas serwer. Pobieramy obraz płyty z najnowszą wersją systemu odpowiedni dla naszego procesora - i386 dla procesorów 32-bitowych, AMD64 dla 64-bitowych (nazwa jest myląca, ale odnosi się też do procesorów 64-bitowych Intela.).
Instalacja
W momencie kiedy włączymy komputer wraz z włożoną płytą Kubuntu 7.10 pokaże się nam ekran startowy LiveCD. Pierwszą rzeczą będzie ustawienie języka na nasz ojczysty. Robimy to poprzez wciśnięcie klawisza F2 i wybrania Polski. Następnie wybieramy pierwszą opcję (jeżeli system nie włączy się po około 15 minutach można spróbować wybrać drugą opcję, czyli uruchomić Kubuntu w bezpiecznym trybie graficznym).
W tym momencie rozpocznie się uruchamianie systemu. Widzimy logo Kubuntu i chodzący pasek postępu. W zależności od szybkości komputera (szczególnie ilości pamięci RAM) system odpala się od 2 do 10 minut.
Następnie zobaczymy jeszcze ekran startowy KDE i na końcu ujrzymy pulpit. Na pulpicie znajdują się dwie ikonki: „About Kubuntu” i „Install”. Dodam, że w trakcie instalacji i także bez niej możemy normalnie używać aplikacji dostępnych na płycie, tak aby nie nudziło się nam podczas instalacji.
Po uruchomieniu instalatora wybieramy język polski, ustawiamy odpowiednią strefę czasową (zazwyczaj jest ona od razu poprawnie ustawiona), wybieramy układ klawiatury – Poland.
Następnie przystępujemy do najtrudniejszej czynności podczas samej instalacji, czyli partycjonowania.
Ukaże się nam okienko z wyborem co chcemy zrobić.
Jeżeli chcemy użyć całego dysku to wybieramy Przewodnik – cały dysk. On odpowiednio po partycjonuje dysk.
W przeciwnym wypadku wybieramy Ręczną konfigurację.
Potrzebujemy dwie partycję. Pierwszą na same Kubuntu. Ta partycja powinna mieć co najmniej 5 GB. Ta partycja powinna mieć punkt montowania
/
Kolejnym etapem jest ustalenie nazwy użytkownika i jego hasła – jest to ważne, aby użytkownik miał hasło ponieważ, jest ono równoważne z hasłem do uprawnień administratora.
W ostatnim kroku mamy podsumowanie i przechodzimy do instalacji.
Po jej zakończeniu możemy uruchomić ponownie komputer i cieszyć się zainstalowanym Kubuntu 7.10
Konsola
Podstawy obsługi konsoli pomimo wielu różnych opinii nie są trudne. Wielu zapewne kojarzy się to z długimi niezrozumiałymi poleceniami wpisywanymi przez informatycznych geniuszy, ale już po kilku minutach możemy sprawnie operować w tym środowisku.
Na początek warto zapoznać się z kilkoma podstawowymi komendami znajdującymi się w artykule http://jakilinux.org/konsola/zarzadzanie-plikami/
Kilka porad:
Klawisz tab jest bardzo pomocnym narzędziem, gdyż umożliwia nam dopełnienie nazwy aplikacji, plików, opcji programów (lub jeżeli jest więcej niż jedna możliwość wyświetli listę)
Ctrl+C zabija aktualny program
Następnie warto jeszcze poznać parę aplikacji, które mogą się nam przydać:
sudo – wykonanie komendy z opcją administratora (opis w innym miejscu)
mc – wygodny program do zarządzania plikami (wymaga instalacji)
top – pokazuje aktualne procesy
Zarządzanie pakietami
Zapewne oprogramowanie dostarczone wraz z systemem okaże się niewystarczające. Co wtedy?
Wtedy warto zapoznać się z ogromną bazą aplikacji, bibliotek i dokumentacji zwanej repozytoriami. Dzięki nim jesteśmy w stanie szybko i łatwo instalować nowe aplikacje, a także utrzymywać praktycznie bez wysiłku aktualny system. Podstawowym zarządcą pakietów w Kubuntu jest dpkg. Jednak używanie jego może być kłopotliwe i czasochłonne. Jednak istnieje kilka przydatnych aplikacji, które sprawiają, że dpkg staje się łagodny jak baranek. Poniżej omówię dwie z nich. Aptitude i adept. Pierwszy jest konsolowym programem, który jest bardzo wygodny w obsłudze nawet dla początkujących użytkowników, a także można wiele rzeczy wykonać o wiele szybciej, niż poprzez graficzne odpowiedniki. Z kolei adept jest graficznym programem do zarządzania oprogramowaniem. Jest on wygodny do robienia codziennych aktualizacji i konfiguracji repozytoriów.
Aptitude
Tą aplikacje możemy używać na dwa sposoby.
1. Wpisanie w konsoli samego aptitude spowoduje włączenie interfejsu konsolowego.
Przedstawię teraz krótki opis jak posługiwać się tym interfejsem.
Użyteczne klawisze:
F10 – dostęp do górnego menu
q – zamknięcie aktualnej karty (jeżeli jest ona jedyna, program się wyłącza)
? - dostęp do wyszukiwarki
? enter bądź \ - spowoduje pokazanie kolejnego elementu wyszukiwania
u – uaktualnienie listy pakietów
g – wykonanie aktualnie zaplanowanych zadań
+ - zaznaczenie do instalacji pakietu i jego zależności
- - zaznaczenie do usunięcia pakietu i jego zależności (jeżeli nie są wymagane przez inne pakiety)
Zalecam kilkuminutowe zapoznanie się, tak aby w przyszłości sprawnie zarządzać oprogramowaniem.
2. Wpisanie aptitude + komenda spowoduje wykonanie tej komendy bez interfejsu.
Przydatne komendy:
update – uaktualnia listę pakietów w repozytoriach
safe-upgrade – instaluje uaktualnienia do systemu
install pakiet – instaluje pakiet wraz z zależnościami
remove - usuwa pakiet wraz z niepotrzebnymi zależnościami
purge - usuwa pakiet wraz z niepotrzebnymi zależnościami i plikami konfiguracyjnymi
Jeżeli ściągamy jakiś pakiet, to jego wersja instalacyjna nie jest usuwana po instalacji. Aby usunąć wersje instalacyjne wydajemy polecenie aptitude clean.
Adept
Adept jest programem o wiele uboższym w funkcje niż aptitude. Uruchamiamy go za pomocą odnośnika „Add/Remove Programs” w Kmenu. Następnie musimy potwierdzić naszą osobowość poprzez ponowne podanie naszego hasła. Domyślnie adept jest już skonfigurowany dzięki czemu nie musimy nic w nim ustawiać. Jak widać mamy listę programów podzielonych na kategorię i wyszukiwarkę. Obsługa programu nie powinna sprawić większych problemów.
Jeżeli będą dostępne aktualizacje to w tacce systemowej zostaniemy poinformowani o tym stosowną ikonką, która po kliknięciu uruchomi adept i pokaże dostępne aktualizacje.
Instalacja oprogramowania użytkowego
Po zapoznaniu się z całkowitymi podstawami, które będą nam potrzebne możemy przejść do instalacji pozostałych komponentów systemu. Będę przedstawiał instalację aplikacji poprzez aptitude, a nie adepta, ponieważ nie zawsze działa on idealnie i napotkałem kilka problemów podczas próby instalacji niektórych pakietów.
Przeglądarka internetowa
Tutaj trzeba zacząć od instalacji nie samej przeglądarki, ale dodatków do niej. Może to trochę dziwne, ale ułatwi to pracę w dalszej części artykułu.
Jak wiadomo ważnym elementem każdej przeglądarki jest obsługa Javy i Flasha.
Instalacja:
sudo aptitude install ubuntu-restricted-extras kubuntu-restricted-extras
Oprócz wspomnianych aplikacji zainstalują się jeszcze inne, ale o tym będzie w odpowiednim dziale.
Teraz czas na wybór przeglądarki. Trzy najpopularniejsze to:
Konqueror
Domyślna przeglądarka KDE, zgodna ze wszystkimi standardami wyświetlania stron internetowych. Bardzo rzadko występują problemy z obsługą JavaScriptu i Flash'a. Oprócz tego, że Konqueror jest przeglądarką internetową pełni rolę także menadżera plików. Jego zaletę nad innymi przeglądarkami jest to, że świetnie integruje się z KDE.
Firefox
Najbardziej znana przeglądarka OpenSource. Posiada szerokie grono użytkowników przez co jest dobrze przetestowana. Jeżeli używałeś jej w Windowsie nic nie stoi na przeszkodzie, aby w Kubuntu jej używać.
Instalacja
sudo aptitude —without-recommends install firefox
Teraz mamy zainstalowaną Mozille Firefox z językiem polskim, działającą Javą i Flash'em.
Opera
Kolejna popularna przeglądarka, która ceniona jest przez wielu użytkowników.
Instalacja
Dodajemy repozytorium
deb http://deb.opera.com/opera/ sid non-free
Trzeba dodać także ten klucz publiczny
http://deb.opera.com/archive.key
I możemy przejść do właściwej instalacji
sudo aptitude install opera
Konfiguracja
Niestety ta paczka nie zawiera polskiego języka, dlatego musimy zainstalować go ręcznie.
Pobieramy plik językowy do Opery w odpowiedniej wersji ze strony http://www.opera.com/download/languagefiles/
Następnie wchodzimy w preferencje Opery (Tools -> Preferences) i przy Language wybieramy Detalis. W następnym okienku wybieramy i wskazujemy na nasz plik (wpisanie ~ w Look in spowoduje przeniesienie nas do folderu domowego).
Teraz czas na Javę.
Z menu wybieramy Narzędzia -> Preferencje - > Zaawansowane -> Zawartość i tam zaznaczamy „Włącz obsługę Javy”. W Opcjach Javy wpisujemy /usr/lib/jvm/java-6-sun/jre/lib368 i możemy cieszyć się działającą Javą.
