Konfiguracja Sieci - Wiki wortalu jakilinux.org

Konfiguracja Sieci

Sieci

GNU/Linux jest systemem sieciowym. Został w zamyśle zaprojektowany jako sieciowy i jest przygotowany do radzenia sobie z wieloma modelami sieci. To co jest korzystne dla serwerów, potrafi być czasami prawdziwym utrapieniem dla desktopów. Większość dystrybucji Linuksa w mniejszym lub większym stopniu wymaga połączenia z Internetem (przynajmniej od czasu do czasu), żeby normalnie funkcjonować. Nowi użytkownicy mogą czuć się zagubieni w Linuksie bez połączenia internetowego również dlatego, że większość wiedzy (dotyczącej rozwiązania ich problemów) znajduje się… w Internecie. Uzyskanie połączenia internetowego jest pierwszym krokiem do przejścia na GNU/Linux, więc zajmiemy się tym zagadnieniem ze szczególną troską.

Interfejsy sieciowe

Każdy adapter sieciowy w GNU/Linux, w momencie aktywowania, posiada przypisaną sobie nazwę interfejsu. Domyślnymi nazwami interfejsów są:
- eth0 - dla pierwszego interfejsu sieciowego (zazwyczaj karta ethernetowa),
- ppp0 - interfejs dial-up (dostęp wdzwaniany) (dla różnych modemów jak DSL, GPRS, softmodemów, itd.),
- wlan0 - dla adapterów bezprzewodowych.
Te nazwy są symboliczne i mogą być zastąpione dowolnymi innymi. Wyżej wymienione są domyślne w większości dystrybucji. Lista wykrytych w danym momencie adapterów sieciowych wraz z przypisanymi im interfejsami jest dostępna po wydaniu następującej komendy:

ifconfig

Dla tych, dla których brzmi ona znajomo - tak, to jest odpowiednik windowsowej komendy ipconfig /all

Dowiedz się, jaki masz typ połączenia

Istnieje wiele możliwych typów połączeń i musisz wiedzieć, które jest dostępne u Ciebie, żeby móc je skonfigurować. GNU/Linux może to zrobić za Ciebie w przypadku prostych modeli sieciowych, jeśli jednak nie jest w stanie (np. dlatego, że musisz podać hasło lub zainstalować dodatkowe sterowniki) musisz zająć się tym samodzielnie. Jeśli nie wiesz jaki masz rodzaj połączenia, skontaktuj się z firmą, która Ci je założyła lub przeczytaj instrukcję dostarczoną przy instalacji połączenia. Jest bardzo prawdopodobne, że masz połączenie kablowe lub DSL, jako że są one najpopularniejsze. Zajmiemy się nimi w pierwszej kolejności, by potem przejść do połączeń alternatywnych z uwzględnieniem bezprzewodowych.

Połączenie kablowe

Połączenie kablowe jest najpopularniejszym sposobem dostępu do Internetu i jednocześnie najłatwiejszym do zainstalowania. Zazwyczaj nie musisz nic robić, po prostu podłącz kabel sieciowy do swojego komputera. Cała reszta jest automatycznie wykonywana przez GNU/Linux, który zawsze stara się wykryć połączenia DHCP samodzielnie. W razie problemów możesz je łatwo naprawić ręcznie.

Do zrobienia:

Konfiguracja kablówki (przetłumaczyć cały artykuł o konfiguracji kablówki z polishlinux.org)

Modemy DSL

Połączenie (A)DSL

DSL lub ADSL jest kolejnym popularnym sposobem na szerokopasmowy dostęp do Internetu. Instalacja w GNU/Linux wymaga nieco większego wysiłku, gdyż większość modemów DSL potrzebuje odpowiednich sterowników, z których nie wszystkie są dostępne jako wolne oprogramowanie. Mimo to, zdecydowana większość modemów DSL może współpracować z systemem GNU/Linux. Do ADSL zaliczają się popularne w Polsce usługi takie jak Neostrada TP czy Net24.

DSL jest połączeniem wdzwanianym. W GNU/Linux do obsługi tych połączeń przeznaczone jest narzędzie pppd. To co potrzebujesz, to nazwa użytkownika, hasło i sterownik modemu. Dane do autoryzacji powinny być Ci dostarczone przez Twojego dostawcę usług internetowych.

Sterowniki modemu

Sterownik modemu to oddzielne zagadnienie. Może już być w twoim systemie, jeśli wytwórca Twojego modemu był na tyle uprzejmy, by dostarczyć wolne sterowniki do swojego sprzętu (albo chociaż dostarczył deweloperom wolnego oprogramowania specyfikację potrzebną do stworzenia takich sterowników). Jeśli nie był, prawdopodobnie musisz ściągnąć firmware z witryny producenta i użyć jakiegoś open-source'owego skryptu, żeby załadować firmware, by aktywować modem. Sposób wykonania tego jest ściśle związany z wytwórcą sprzętu, więc najlepiej byś zapytał w Google o swój typ modemu i dystrybucję, np. “ubuntu thompson dsl”, i znalazł instrukcję wyjaśniającą krok po kroku sposób konfiguracji Twojego sprzętu. Brzmi skomplikowanie i niezbyt intuicyjnie, ale wiń producenta swojego sprzętu za ignorowanie Cię jako użytkownika Linuksa.

KPPP

Założywszy, że odpowiednie sterowniki są już załadowane, możesz łatwo skonfigurować sieć DSL używając narzędzi z graficznym interfejsem użytkownika, jak KPPP w KDE.

Do zrobienia:

opisać łączenie z użyciem KPPP ilustrując zrzutami ekranu
Konfiguracja Neostrady
Konfiguracja Net24

Połączenie bezprzewodowe (dostęp WiFi)

Jeśli posiadasz nowoczesny laptop, prawdopodobnie ma on wbudowaną kartę WiFi. Jeśli masz szczęście (lub przemyślałeś swój zakup) i twoja karta jest w pełni wspierana przez GNU/Linux (wolne sterowniki są dostępne) może ona pracować bez żadnych dodatkowych zabiegów. Tak jest w przypadku modemów z serii Intel PRO/Wireless i wielu innych. Jeśli nie masz szczęścia (i nie przemyślałeś zakupu), może się zdarzyć, że jedynym sposobem na zmuszenie twojej karty WiFi do pracy pod GNU/Linuksem będzie emulacja windowsowych sterowników.
Emulację windowsowych sterowników do nieobsługiwanych kart wifi zapewnia moduł Ndiswrapper. Powinien być w każdej dystrybucji a jesli nie, trzeba będzie go samemu skompilować. Składnia ndiswrappera jest bardzo prosta; Aby zainstalowac sterownik nalezy wydać w konsoli następujące polecenie(jako root):
ndiswrapper -i /scieżka do sterownika *.inf.
Komendą "ndiswrapper -l" sprawdzamy czy sterownik się "przyjął" Pozostaje już tylko wydac polecenie:
modprobe ndiswrapper
i karta powinna zostać prawidłowo wykryta przez system. Objawi się to np. zapaleniem diody na karcie wifi.
Pozostanie już tylko skonfigurować kartę np. za pomocą poleceń iwconfig i ifconfig za pomocą których definiujemy rodzaj naszej sieci ( managed; ad-hoc); jej nazwę, tzw. "essid" nadajemy numer IP i maskę podsieci, ewentualnie zostawiamy to serwerowi DHCP.
Konfigurację można wykonać w konsoli jak też, w zależności od dystrybucji "wyklikując" w trybie graficznym.
Do zrobienia:

Konfiguracja WiFi

Telefonia komórkowa

Do zrobienia: napisać więcej na ten temat

GPRS, EDGE, UMTS - łączenie się przez telefon komórkowy

Linux potrafi również wykorzystać wbudowane w telefony komórkowe modemy do połączenia z Internetem. Wszystko czego potrzebujesz to dość nowa komórka i port Bluetooth lub IRDA w Twoim komputerze, albo zamiast tego kabel USB lub FireWire do połączenia telefonu z komputerem.

Modemy

Artykuł w trakcie budowy. Pomóż go rozbudować na wiki jakilinux

Modem klasyczny, ISDN

Może się zdarzyć, że wciąż posiadasz w domu modem klasyczny lub ISDN. Te modemy były bardzo popularne w latach 90., lecz w ciągu ostatnich 10 lat zostały zastąpione nowoczesnymi rozwiązaniami opartymi na technologii kablowej czy DSL. Mimo to, jeśli wciąż posiadasz taki modem, jest możliwe, żeby się połączyć z Internetem (chociaż prędkość połączenia nie będzie robiła wrażenia).

Winmodemy

Winmodem jest ogólną nazwą na modem, który używa oprogramowania zamiast sprzętu do wykonywania pewnych zadań. Oprogramowania, które działa pod Windowsem, nie pod GNU/Linuksem. Z tych powodów winmodemy powinny być unikane przez użytkowników GNU/Linuksa, gdyż wiele z nich po prostu nie działa właściwie w tym systemie.

Połączenie ISDN

ISDN (ang. Integrated Services Digital Network, czyli sieć cyfrowa z integracją usług) to technologia pozwalająca na cyfrową transmisję głosu i danych przez zwykłe miedziane przewody telefoniczne, skutkująca lepszą jakością i większą prędkością niż dostępne w sieciach analogowych. Ogólniej rzecz biorąc ISDN jest zestawem protokołów do ustanawiania i przerywania połączeń komutowanych, i do zaawansowanych funkcji połączenia dostępnych dla użytkownika.
ISDN jako technologia jest wspierana pod GNU/Linux, nie wszystkie modemy są z powodu braku wolnych sterowników i specyfikacji od niektórych dostawców.

Ukryj wszystkie komentarze Rozwiń wszystkie Zwiń wszystkie